Τα παιδιά από μικρή ηλικία μαθαίνουν στιχάκια, συνηθίζουν στη ρυθμική απαγγελία, που προκύπτει αβίαστα από τον τονισμό των λέξεων και τον παλμό της ομοιοκαταληξίας. Ο ρυθμός του λόγου, η επανάληψη, οι διακυμάνσεις στην ένταση της φωνής, η επιβράδυνση και επιτάχυνση λέξεων η έμφαση στην εκφορά των λέξεων, μας παραπέμπουν στις μουσικές έννοιες του μέτρου, των ρυθμικών σχημάτων, της δυναμικής, του τόνου, της δομής. Απ’ αυτήν την άποψη το τραγούδι μπορεί να είναι: με συνοδεία οργάνων, χωρίς συνοδεία οργάνων (όπως συμβαίνει με τη Βυζαντινή μουσική), με λόγια (δηλαδή στίχους), αλλά και χωρίς λόγια όπου η φωνή τραγουδάει μόνο μια μελωδία σαν ένα μουσικό όργανο, χορωδιακό τραγούδι όπου πολλές φωνές τραγουδούν μαζί, τραγούδια που τα λένε χορεύοντας ή παίζοντας θέατρο (όπως συμβαίνει στην όπερα) κ.α.
Συνέχεια… | More…